For ei månad sida var eg på Torgallmenningen i Bergen. Eg hugsar at eg var i godt humør, da det kom ei dame frå ein organisasjon og spurte om me kunne ta ein prat. Ho verka svært hyggeleg, så eg sa ja.

Etter ei lita stund spurte ho: «kor kjem du frå?» Eg har ein ganske nokså tydeleg dialekt, så eg svarte: «Kvinnherad».

«Nei, det var ikkje det eg meinte» svarte ho, «kor kjem du eigentleg frå?» Då forsvant smilet mitt, og kort etter humøret mitt. Eg gjekk min veg med ein gong etter det.

I hovudet mitt er eg norsk. Eg vaks opp i ei lita bygd der alle kjende alle, i norsk fosterfamilie, med norsk mat. Dessutan har eg òg nokså norske verdiar. Men trass i det, det første andre ser er at eg er brun.

Eg har ein biologisk far frå Etiopia, men har aldri hatt noko slags tilknyting til landet og veit eigentleg svært lite om Habeshakulturen. Noreg er alt eg veit om, og alt eg kjenner. Likevel kjem spørsmålet «Kor er du frå?» igjen og igjen.

Noreg er alt eg veit om, og alt eg kjenner. Likevel kjem spørsmålet «Kor er du frå?» igjen og igjen.

Knut-Johan Farestveit

Uansett om eg har sagt kva slags kommune eg kjem frå, uansett om eg seier at eg er norsk, uansett om eg til og med seier eg er frå Noreg, så spør dei igjen: «Kor kjem du eigentleg frå?»

Då eg flytta til Bergen hadde eg så lyst å visa eg var norsk. Eg ville visa alle at eg er den mest norske negeren du kan møta. Eg tok til å ete brunost på skiva oftare, heilt til det viste seg at eg hadde laktose-intoleranse. Eg skrytte av at eg likte å gå på ski, sjølv om eg ikkje gjorde det. Eg tok i bruk nynorskformer som ingen i heimkommunen min brukte, berre fordi at eg ville visa kor norsk eg var.

Men alt dette stoppa aldri spørsmålet om kor eg kjem frå. Eg tvilar på at det hadde gjort det om eg hadde fortsett. Det blei for slitsamt å halda på slik. Eg måtte finna ut kven eg er, men spørsmålet var korleis?

Eg kom på ein fantastisk løysning, eg skulle læra meir om Habesha-arven min, og prøvde akkurat det. Kanskje eg kunne bli akseptert der. Men uansett kor mykje eg kan læra om Habeshakultur, kan eg ikkje nødvendigvis ta del i den. Eg er er i bunn og grunn ein nordmann, og eg er så kvitvaska som ein kan bli.

Les også

Hva betyr et land for meg?

Ikkje er eg religiøs, så då er Tewahedo-kristendom heilt fjernt for meg. Injera er godt, men ikkje noko eg kan eta kvar dag, det er heller ikkje noko eg føler er nært meg. Eg kan læra om Habeshakultur, eg kan forstå Habeshakultur, men eg kan aldri verte ein del av den. For eg er nordmann. Men eg kan heller ikkje vera nordmann, fordi eg er brun.

For kvitvaska til å vera Habesha, for brun til å vera norsk. Den kvitvaska negeren.

Multikulturalismen er her for å bli, men samfunnet må i større grad akseptera at folk som ikkje ser norske ut, kan vera 100 prosent norske. Ingen skal måtte sjå seg sjølv i spegelen og ønska at dei var kvite.

Det einaste eg kan gjera enn så lenge, er å læra å leva med det. Eg må læra å akseptera kven eg er. At eg er ikkje norsk eller habesha, eg er Knut-Johan.