Det starta slik det pleier.

Kongen og dronninga vart tatt i mot med gjensynsglede i regnet. Det var tid for «Ja, vi elsker». Om nokon lurte, var det ingen som lokalpatriotisk prøvde å overdøyva songen.

Dei små tilløpa frå unge tjuaguttar som ikkje viste den påkravde respekten for majesteten og nasjonalsongen, vart bryskt, men venleg, hysja ned av bestemte bergensfruer.

Det er slik det er i denne byen.

Så bad vektarane folk om å slå ned paraplyane, sjølv om det regna. Det var tid for «Nystemten». Hans majestet reiste seg, sjølvsagt ærbødig.

Det er slik det er i denne byen.

Då ordføraren tok til å snakka om Vestkanten og blokkene i Loddefjord i talen sin, fekk me den første smakebiten på at me hadde ei annleis festspelopning i vente. Frå no av vart nemleg alt snudd på hovudet. Det var fortauet som vart scena – ein gul catwalk. Det var byen og folka i byen som skulle vera teateret denne ettermiddagen.

Det starta med John Erik, som fem år gammal vart kidnappa frå familien sin i Bogota. Først i vaksen alder fekk han vita at han eigentleg heitte Jhonatan.

Så kom dei på rekke og rad – heilt vanlege bergensarar.

Marcus som vart aktmodell og fann ein veg ut av depresjonen.

Det var Karine som er blind og døv, og nyleg mista hesten sin Atlas.

Det var den tidlegare ordføraren, Ingmar, som mista to døtrer i ei trafikkulykke.

Julian som banka folk, utan å kunna skulda på alkoholen.

På den gule catwalken vart det ikkje gjort forskjell på dei. Ordførar. Han som vaskar på rådhuset. Eit fornamn. Ei historie. To bergensarar.

Me fekk møta Irene som skulle på date. Ho vart ståande lenge i enden av catwalken, medan stadig nye bergensarar passerte.

Då ein som heitte Åge til slutt dukka opp, skjønte me teikninga. Det var han Irene skulle på romantisk lunsj med.

Då lyste det litt ekstra opp i ansiktet til majesteten. Me andre smilte me òg.

Etter kvart auka tempoet. Historiene forsvann frå storskjermen. Det kom stadig nye folk ut på catwalken. Ansikt som passerte, utan at me fekk vita kva historie dei bar på. Akkurat som i byen til vanleg.

Eg tok meg sjølv i å gløyma tid og stad. Dei kvardagslege, men sterke historiene hadde fanga meg. Ikkje berre eg, men mange rundt meg, hadde vorte overbeviste: Konseptet som var importert frå Manchester, var perfekt for Bergen.

Den praktfulle førestillinga, akkompagnert av kjende tonar i ny drakt, hadde òg skapt forventingar for dagane som skulle komma. Eit håp om at Festspillene i Bergen skal komma tettare på bergensarar flest igjen. Det treng både bergensarane og Festspillene.

At ein stor del av programmet skal vera gratis på Torgallmenningen gjev eit håp om at det kan vera tilfellet. Om kulturbyen skal vera ein verkeleg kulturby, må Festspillene òg komma ut av salar med høg terskel og sponsorbillettar.

Eg har trua på at 2023 kan verta året då bergensarane får og tar Festspillene tilbake.

I mellomtida kom stadig nye bergensarar ut på catwalken. Historiene på skjermen hadde komme tilbake. Tempoet vart roa ned.

Ein klimaaktivist, ho heitte Christine, sette seg ned på den gule catwalken med ein plakat som kritiserte bindingane mellom Festspillene og oljebransjen. Ho vart sittande der lenge. Vart til slutt frakta vekk av vektarar. Var alt dette ein del av regien, tru?

Til slutt kom John Erik som starta det heile tilbake på catwalken. Applausen runga. Kjappe hender tørka ein regndrope frå kinnet.

Våt i håret og på skuldrene vende eg Festplassen ryggen. Der eg gjekk langs eit av dei verkelege fortaua i byen, slo det meg:

For andre gong på veldig kort tid var eg uvanleg stolt over å bu i Bergen.

Den første gongen var i solskinet i hovudstaden då bergensarane henta cupgullet.

Den andre gongen var i regnet på Festplassen.

Fordelen med regnet er at ingen kan sjå om du vert rørt og feller ei tåre.

Det er slik det er i denne byen.